I jesu i nisu.
Zasto jesu:
1. Imali su apsolutno dominantan, najpovoljniji moguci vatreni polozaj
2. Mogli su dovuci iz Srbije materijalno tehnicka sredstva, npr. rakete, teske haubice 203 mm, fosfornu municiju … koja bi vjerovatno uspjela zapaliti ako ne sravniti gotovo svaki objekat u gradu.
Zasto nisu:
1. Jer je Sarajevo veliki grad sa velimim brojem objekata od cvrstih materijala koje se ne ruse bas tako lako. Trebale bi im godine. Za Vukovar koji je dvadeset puta manji, i vecinom sastavljen od kuca od mekog materijala trebalo im je vise od pola godine.
2. Jer bi razaranje i masovne zrtve uzrokovale apsolutnu mobilizaciju i fanatizam sto bi dovelo njihove pjesadijske polozaje u pitanje. U Sarajevu je nominalno bilo 40.000 ljudi pod oruzjem ali od tog broja je mozda 10% stvarno “pucalo”.
Prijetnja potpunim istrebljenjem bi dovela nasu stranu u ocajnicku situaciju gdje bi ljudi isli da ginu po svaku cijenu samo da se zaustavi unistenje. Svaki put kad se Sarajevo naslo u kriticnoj situaciji Srbi su izgubili neki dio teritorije. Zato su i u ratu pametno postupili i nametnuli nam strategiju pacifizacije Sarajeva.
(O Srpskoj ratnoj strategiji pacifizacije Sarajeva i vezanja trupa opsirnije u nekom od buducih postova)
3. Jer bi rizikovali gubitke na drugim ratistima.
4. Jer bi to cijeli svijet vidio; to bi ubrzalo americku intervenciju sto bi onda ugrozilo njihova ratna postignuca.
Konacno – sravniti ne znaci i poraziti.
Moj je odred bio na Dobrinji ljeta ’92 i sa drugim borcima ucestvovao u odsudnim operacijama odbrane.
Intenzitet napada je bio bjesomucan, Dobrinja je bila potpuno odsjecenja a kako je bila “sravnjivana” najbolje se moze vidjeti golim okom sa aerodroma. I pored svega toga pjesadijski napadi su uspjesno odbijeni o cemu cu uskoro pricati.
Zakljucak: Artiljerijska nadmoc ne garantuje pobjedu. Artiljerijska nadmoc je efikasna samo ako se uklopi uz ostale vojne elemente. Sravniti ne znaci pobijediti.
Opsada Sarajeva 